Blogger news

Το Αλεποχώρι στον νομό Έβρου, είναι ένα παλαιό και μικρό χωριό στα δυτικά του Διδυμοτείχου και εγγύτατα στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Ελληνικό χωριό, παλαιόθεν.

Σάββατο, Μαΐου 03, 2014

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΠΟΧΩΡΙΟΥ


       Στη ΒΔ πλευρά του Νομού Έβρου και 30 περίπου χιλιόμετρα δυτικά του Διδυμοτείχου , βρίσκεται το ΄΄Αλεποχώρι΄΄ .
      Χτισμένο πάνω στην πλαγιά ανάμεσα στην κοιλάδατου Ερυθροποτάμου και της Οριογραμμής Βουλγαρίας – Ελλάδας , φαντάζει καταπράσινο τοπίο με τα πέτρινα σπίτια του και τα όμορφα περιβόλια του . Καράβι που αρμενίζει μέσα στα χρυσοκίτρινα χωράφια  του , τους καταπράσινους αμπελώνες του , τα  γεμάτα βελανιδιές δάση του , τα γάργαρα νερά  που κυλούν στις ρεματιές του , ανεμοδαρμένο από το δροσερό αεράκι της παγωμένης οροσειράς της Ροδόπης έρχεται από τα βάθυ των αιώνων κουβαλώντας την ιστορία του .
    Από τις μαρτυρίες τις ιστορικές που υπάρχουν καθώς και από την παράδοση στο χωριό φαίνεται ότι το ΄΄Αλεποχώρι ΄΄ είναι ένα από τα αρχαιότερα χωριά της περιοχής Δδυμοτείχου . Η παράδοση λέει ότι το χωριό ήταν πολύ μεγάλο με 800 περίπου σπίτια . Στην άκρη του χωριού κοντά στον ΄΄τσισμέ΄΄  ζούσε ένας Καλόγερος ολομόναχος . Οι κάτοικοι τον συντηρούσαν προσφέροντάς τον φαγητό . Την εποχή εκείνη στη θέση ΄΄Γιαλαδαρκή΄΄ γινόταν μεγάλο παζάρι . Εκεί υπήρχε μια μεγάλη βρύση . Το νερό ερχόταν με ΄΄κιούγκια΄΄ από την Αγία Παρασκευή .Τα κιούγκια βρέθηκαν με πρόσφατες ανασκαφές . Κάποια μέρα μια γυναίκα  απ΄το χωριό δεν πήγε φαγητό στον Καλόγερο . Τότε αυτός την καταράστηκε και μαζί μ΄αυτήν ολόκληρο το χωριό . Σε λίγες μέρες χτύπησε τους κατοίκους χολέρα-πανούκλα και πέθαναν πολλοί άνθρωποι . Οι περισσότεροι είναι θαμμένοι στη θέση ΄΄Αμπέλια΄΄  όπου μέχρι και σήμερα σώζονται νεκροταφεία . Πολλοί κάτοικοι έφυγαν και έμειναν μόνο επτά οικογένειες . Σιγά σιγά όμως το χωριό πάλι μεγάλωσε . Δύο καλντερίμια που σώζονται μέχρι και σήμερα οδηγούσαν προς την παλιά εκκλησία και τον ΄΄τσισμέ΄΄  .
  Στην εποχή της Τουρκοκρατίας , το χωριό ονομαζόταν : ''Μπας Καρά Μπουνάρ'' που σημαίνει ''Μαύρο Βαθή Πηγάδι'' . Απ'ότι λένε οι γεροντότεροι το νερό των πηγαδιών που υπήρχαν ήταν μαύρο και πικρό .
 Έξω από το χωριό που κατοικούσαν οι Χριστιανοί και το οποίο ήταν πολύ μεγάλο γιατί συνεχώς ανακαλύπτονται κεραμίδια , πέτρες , κιουγκια για νερό ( που μαρτυράν το μέγεθος του ) και σε απόσταση ενός περίπου χιλιομέτρου υπήρχε τούρκικο χωριό όπου έμενε ο Μπέης με τη φρουρά του , τους αράπηδες και κάποιους άλλους Τούρκους . Το χωριό των Τούρκων ήταν ακριβώς εκεί που είναι σήμερα η οριογραμμη που χωρίζει το χωριό από τη Βουλγαρία .
  Η καταπίεση από τους Τούρκους ήταν καθημερινή με όλα τα γνωστά επακόλουθα ( παιδομάζωμα , αρπαγή αγαθών , φόροι και αλλά ) . Ένα από τα χειρότερα δεινά των κατοίκων από τους Τούρκους ήταν ότι : Οι ΤουρκοΑράπηδες έπαιρναν την πρώτη νύχτα του γάμου τη νύφη από το γαμπρό . Το γεγονός αυτό είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος και η πιο εξευτελιστική πράξη σε κάθε νέο ζευγάρι που παντρευόταν . Η νύφη περνούσε μαρτυρικές ώρες ομαδικού βιασμού και βιασμού της προσωπικοτητάς της . Αυτό διήρκήσε για πολλά χρόνια .
  Κάποια στιγμή όμως οι νέοι του χωριού δεν άντεξαν περισσότερα .
Συννενοήθηκαν και αποφάσισαν , μια επιτροπή από τρεις νεαρούς , να ξεκινήσει από το χωριό και να φτάσει στην Κωνσταντινούπολη , όπου ήταν η έδρα του Σουλτάνου . Εκεί θα επιδίωκε να συναντηθεί μαζί του για να εκθέσει το πρόβλημα αυτό που τους βασάνιζε εδώ και χρόνια . Ορίστηκαν τρεις νέοι και ξεκίνησαν με πολλές προφυλάξεις να πάνε στην Κωνσταντινούπολη . Μέσω των τουρκικών φυλακίων και χωριών μπαίνοντας στην Ανατολική Θράκη μετά από πολλές μέρες έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη .
  Την ημέρα που 'φτασαν στην Πόλη , λέει η παράδοση , γινόταν μια εκδήλωση όπου θα παρευσισκόταν ο Σουλτάνος . Οι άκρες του δρόμου ήταν γεμάτη κόσμο . Οι τρεις νεαροί θέλοντας να τραβήξουν την προσοχή του , ώρα που θα περνούσε από μπροστά τους αφού μπήκαν μέσα στο πλήθος , σκέφτηκαν και σήκωσαν στα χέρια τους τρεις τενεκέδες με φωτιά πολύ ψηλά .
  Περνώντας ο Σουλτάνος αντιλήφθηκε την παρουσία τους και τους κάλεσε στο παλάτι να του εκφράσουν το προβλημά τους . Όταν έγινε η συνάντηση του διηγηθηκαν όλα όσα συνέβαιναν στο χωριό . Εξαγριωθηκε τότε ο Σουλτάνος και διέταξε έναν Τούρκο αξιωματικό με ισχυρή φρουρά να επισκεφθεί το χωριό και αν πράγματι συνέβαινε αυτό που του διηγηθηκαν να τιμωρήσει τους ομοθρησκους του . Την ώρα που ετοιμάστηκαν να φύγουν οι νέοι αφού τον ευχαρίστησαν , τους ζήτησε να του λύσουν την απορία , πως κατόρθωσαν να φτάσουν στην Πόλη , χωρίς να γινούν αντιληπτοί από τα τουρκικά φυλάκια . Εκείνοι του είπαν πως ήρθαν με πολλές προφυλάξεις , κρυβομενοι και παραπλανώντας τους στρατιώτες με διάφορους πονηρούς τρόπους . Τότε ο Σουλτάνος τους αποκάλεσε ''τιλκικ'' (αλεπού) και από τότε το χωριό πήρε την τουρκική ονομασι: ''τιλκικιοϊ'' .
  Όταν επεστρψαν οι νέοι στο χωριό , διηγήθηκαν τα πάντα στους συγχωριανούς και περίμεναν την άφιξη της τουρκικής φρουράς για να ερευνήσει το θέμα .
  Σε λίγες μέρες έφτασε ο αξιωματικός με τους στρατιώτες του και αφού βεβαιώθηκε ότι πράγματι συνέβαινε αυτό με την αρπαγή της νύφης , την πρώτη νύχτα του γάμου , διέταξε τους στρατιώτες του και σκότωσαν τον Μπέη με τους Αράπηδες και όλους όσους εμπλέκονταν σ'αθυην την υπόθεση .
  Δύο γέροι Τούρκοι κατάφεραν να διαφύγουν . Ο ''Ακσακάλ'' που σημαίνει ''άσπρα γενιά '' και ο ''Αμπντουλάχ''  . Αυτοί έφυγαν και ίδρυσαν αντίστοιχα τα χωριά ''Ακσακάλ''-(Πολια ) και ''Αμπντουλα-(Αβδέλλα) .
  Έτσι για πολλά χρόνια το χωριό ονομαζόταν ''Τιλκικιοϊ'' και μετά την απελευθέρωση πήρε το Ελληνικό όνομα ''Αλεποχωρι''
  Υπάρχει και η δεύτερη εκδοχή ότι πήρε το όνομα από τις πολλές αλεπούδες που υπήρχαν στην περιοχή , αλλά ισχυρότερη είναι την πρώτη που μεταφέρεται εδώ και πολλά χρόνια από στόμα σε στόμα .
  Την εποχή της Τουρκοκρατίας όλα τα σκέπαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά . Η σκλαβιά στο χωριό διήρκήσε παρά πολλά χρόνια . Τουρκοπατηθηκε περί του 1350 όταν αλωθηκε και η Ανδριανουπολη .
  Αργότερα το χωριό κατακτήθηκε από τους Βούλγαρους . Το 1920 , μετά την απελευθέρωση της Θράκης άρχισε να παίρνει τη σύγχρονη μορφή του . Το 1922 ύστερα από τη Μικρασιατική καταστροφή , ήρθαν πολλές οικογένειες προσφύγουν ( 22 οικογένειες ) . Έχτισαν τα σπίτια τους και τους δόθηκαν κτήματα για καλλιέργια , από την έκταση του χώρου . Σήμερα πρόσφυγες δεν υπάρχουν στο χωριό παρά ελάχιστοι . Οι περισσότεροι έχουν φύγει προς Θεσσαλονίκη και Αθήνα . Η Ιταλική και η Γερμανική κατοχή , άφησε τα σημαδισημάδια της στο χωριό .
  Αρκετά παλικάρια του χωριού πολέμησαν στα βουνά της Αλβανίας στο έπος του 1940 όπως και στη Μικρασιατική καταστροφή . Το χωριό αρκετά ταλαιπωρήθηκε την περίοδο του εμφυλίου πολέμου 1946-1949 επιδη ήταν δίπλα στη Βουλγαρία . Έγινε σημείο πολλών συγκρούσεων της εμφυλιας διαμάχης . Πολλές φορές εκκενωθηκε , είχε σε αρκετά θύματα στον εμφύλιο πόλεμο . Μετά τον εμφύλιο προσπάθησε να ανασυγκροτηθεί και το κατόρθωσε .
   Τα σύνορα τα υπάρχοντα , χαρακτηκαν μετά τις συνθήκες του Ελληνικού κράτους με τη Βουλγαρία-Τουρκία . Η μέχρι πρότινος κοινότητα Αλεποχωρίου αποτελείται από 25000 περίπου στρέμματα , από τα οποία 12000 είναι καλλιεργήσιμα και τα υπόλοιπα δάση . Με αγώνες που εκανανοι κάτοικοι αρκετή έκταση του δημοσίου άλλαξε καθεστώς και έγινε κοινοτική . Δύο μεγάλοι αναδασμοί έγιναν το 1960 και το 1990 . Πολλοί κάτοικοι έχουν στα χέρια τους συμβόλαια αγοράς χωραφιών από Τούρκους τσιφλικάδες .
  τη δεκαετία του 1960 αρκετοί κάτοικοι μετανάστευσαν στο εσωτερικό της χώρας ( Αθήνα-Θεσσαλονίκη) και στο εξωτερικό ( Γερμανια-Βελγιο-Αμερικη-Αυστραλια) .



ΠΗΓΗ : Εργασία της Αρβανιτούδη Νικολέττας 1999

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου